mijn herdenking

Het is vandaag 4 mei, de dag dat wij, Nederlanders, de slachtoffers die in de Tweede Wereld Oorlog vielen herdenken. Maar wij herdenken ook alle Nederlandse doden die vielen in de oorlogen en tijdens de diverse vredes missies, die sinds het eind van de Tweede Wereld Oorlog zijn gevoerd.

De herdenkingen worden op vele plaatsen gehouden, alleen al bij mij in de buurt zijn er 3 monumenten waar er bloemen gelegd kunnen worden, maar de meest bekende herdenking is toch wel de herdenking op de Dam in Amsterdam.

Toch is er maar één plek die altijd op mij een diepe indruk maakt: de Waalsdorpervlakte in Wassenaar.

Op deze plek zijn er tijdens de Duitse bezetting 280 mensen, veelal verzetsstrijders, door de Duitsers vermoord. Vaak zonder enige vorm van proces.
Zelf ben ik een aantal keren tijdens de Doden-herdenking op de Waasdorpervlakte geweest, waaronder een keer met mijn opa.

Als kind moest ik altijd 2 minuten stil zijn, hoewel ik (zeker toen ik erg jong was) zeker niet altijd wist waarom. Hierin kwam natuurlijk verandering naarmate ik ouder werd, meer over de oorlog mee kreeg op school en er natuurlijk zelf veel over las in boeken als "Oorlogswinter" van Jan Terlauw, maar ook het drieluik van Klaas Norel: "Engelandvaarders", "Varen en Vechten" en "Vliegers in het Vuur". Later kwam daar natuurlijk nog de film "Soldaat van Oranje"bij.

Wat pas echt indruk op mij maakte waren de dagboeken uit de oorlog van mijn opa. De dagboeken waarin hij beschrijft hoe het leven in het begin van de oorlog was, hoe de situatie verslechterde en wanneer hij moest vluchten. Hij vertelt in zijn dagboek wat hem allemaal overkwam, hoeveel ongeluk maar zeker ook geluk heeft gehad.

Natuurlijk probeer ik al die verhalen altijd te onthouden, maar op 4 mei krijgen zij allemaal wat extra aandacht. Zij die hun leven waagden voor mijn leven in vrijheid.

reclame

Reclame, we weten allemaal wat dat is. Vaak irritante tv-spotjes van wasmiddelen en vrouwenspullen die vaak op de meest vervelende momenten worden uitgezonden: net als er een spannend deel in de film is die je net zit te kijken.



Vaak worden deze momenten dan ook gebruikt voor de welbekende snack- en plaspauze.



Soms probeert een bedrijf iets heel geestigs. Zo kennen er allemaal de reclames van Centraal Beheer (even Amerfsfoort bellen).



Maar een groot Nederlands biermerk heeft tijdens de Championsleague-wedstrijd AC Milan-Real Madrid wel de beste grap uitgehaald.



Kijk maar naar het filmpje:

De Gamma Gangstah-rap.

Toch maar even Apeldoorn bellen?

nooit meer...

nooit meer een knuffel en 3 zoenen op de wang.

nooit meer een "Ward je bent een fijne kerel"

nooit meer een korte broek en slippers in de kerk

nooit meer een struikje welriekend onkruid

nooit meer een bronstige bizon

nooit meer een tegen de meiden "vind je hem geen adonis?"

nooit meer een "we verdrijven de papen!"

nooit meer een gesprek over de toekomst

nooit meer een keer met je eten

nooit meer een keer slap met je ouwehoeren

nooit meer een keer ongein met je uithalen

nooit meer een keer bij jou thuis afspreken

nooit meer een "laat het weten als je hulp nodig hebt"

nooit meer naar Brouwershaven

nooit meer de dijkwerker met de kaars tussen zijn benen

nooit meer "Torrebaas"

nooit meer "Hé Torretje"

nooit meer rare verhalen

nooit meer roddelen

nooit meer je enthousiasme voor vrachtwagens

nooit meer lunchen in het Wester Paviljoen

nooit meer je hartelijke ontvangst

nooit meer je stemmingswisselingen

nooit meer een lullificatie

nooit meer de klapperende eierstokken

nooit meer de "biologische klok die 'koekoek' roept"



Het leven is een stuk saaier geworden. Wat zal ik je missen...

Op vakantie...

Ken je dat?



Wat?



Nou dit...


Stel, je bent op Schiphol. Midden in de zomer en je gaat op vakantie. Op vakantie naar een plek waar het weer veel beter is dan hier, want de regen komt niet met druppels maar met emmers tegelijk naar beneden.


Nadat je veel te vroeg op Schiphol was om in in checken ben je wat gaan winkelen en uiteindelijk sta je voor de gate om het vliegtuig in te gaan. Natuurlijk ben je een van de laatsten die aan boord komen, want laten we eerlijk zijn, zo'n vliegtuig is geen pretje.


Je zit met veel te veel mensen op een veel te klein stukje... Wat voor een stukje eigenlijk? Grond is het niet, meer een buis met wat uitsteksels. En als het verkeerd gaat, ben je in iedergeval niet alleen. Maar daar wil je niet aan denken.


Al schuifelend door het vliegtuig ben je op zoek naar je stoel. NAtuurlijk heb je een stoel aan het raam gekozen, want dan heb je tenminste nog wat afleiding.


Uiteindelijk heb je je stoel gevonden en je buurvrouw zit er al, diep verzonken in een boek met een baby op schoot. Ze kijkt gefrustreerd wanneer je vraagt of je naar je stoel mag. Met een luide zucht staat ze op en geeft je net genoeg ruimte om naar je stoel te wurmen.


Nadat je zit, kijk je nog eens naar buiten. Het regenen is nog steeds niet afgelopen, sterker nog, het regent juist harder en je vraagt je af hoeveel regen er nodig is om een vliegveld lam te leggen. De NS heeft aan een avondje lichte vorst en 3 vlokken sneeuw al genoeg om voor een hele week het spoorboekje in het honderd te laten lopen.


Net als je dit aan het bedenken bent, voel je een lichte schok door het vliegtuig gaan en je ziet de gate langzaam van je verwijderen. De reis is begonnen, denk je. Nog een paar uur en dan.... Maar eerst nog de vlucht.


Zelf heb je maar een tijdschrift gepakt om de tijd wat te doden en leest er wat in. Heel hard je best doend om de schreeuwende baby en de vechtende jongetjes achter je te negeren.


De piloot stelt zichzelf voor en vraagt vervolgens je aandacht voor de veiligheidsprocedures. Weer zo'n verplicht nummertje aan het begin van de reis. Je kijkt even op de kaart met veiligheidsinstructies die in de buidel van de stoel voor je zit en dan even snel om je heen. Het lijkt erop dat eigenlijk niemand zijn aandacht heeft bij de iets te mollige en stramme stewards en stewardessen. Je ziet duidelijk dat ook zij dit niet het leukste onderdeel van de vlucht vinden. De verveeldheid spat van de gezichten af. Iedereen is blij wanneer het is afgelopen.


Een paar jaar later ben je op vakantie in Nieuw Zeeland en gaat vliegen met een lokale maatschappij. Even lijkt het erop dat je weer het zelfde veiligheidsverhaaltje voorgeschotelt krijgt, maar dan ga je ineens wel opletten....

Vaarwel 2009...

Het is alweer 31 december 2009. Weer een jaar voorbij, weer een decennium voorbij.



Net zoals alle zichzelf respecterende televisie- en radioprogramma's heb ook ik terug gekeken op het afgelopen jaar en decennium. Veel hoogte-, maar ook veel dieptepunten, maar ook vreugde en verdriet lagen dicht bij elkaar.

Het is maar nauwelijks te bevatten dat ik precies 10 jaar geleden in Sydney, Australië zat. Werkend in het beroemde Sydney Opera House het nieuwe millennium inluidend.

Tussen toen en nu is veel gebeurd: de vuurwerkramp in Enschede, het gaan studeren en wonen in Rotterdam, afstuderen, de zoektochten naar banen, het overlijden van geliefde familieleden, het vinden van nieuwe vrienden binnen de jaarclub zijn maar een paar fragmenten.

Hoe we 2009 in gingen, luiden we het ook weer uit: met vorst en misschien een Elfstedentocht in januari 2010.

Eigenlijk gebeurde er het eerste half jaar van 2009 niet veel, of het moet de totale schaatsgekte van begin januari zijn geweest, het overlijden van Michael Jackson en de aanslag van Karst T. op koninginnedag.

Op persoonlijk vlak was het ook niet altijd makkelijk. Eind maart hoorde ik dat mijn contract in september niet zou worden verlengd. Iets wat ik wel aan zag komen en waarvan ik wel blij was dat ik het zo ver van te voren te horen kreeg zodat ik naar een andere baan kom gaan zoeken.

Het tweede half jaar was een stuk interessanter. Na een lange zoektocht een nieuwe baan gevonden die zelfs in de buurt was! Niet meer elke dag op-en-neer reizen naar Haarlem!

Toen ik wist dat ik een nieuwe baan had, heb ik ook meteen een vakantie geboekt: duiken op de Malediven. Wat een paradijs op aarde! Ik denk er nog steeds graag aan terug en bekijk alle foto’s met veel plezier.

Alsof dat nog niet genoeg was geweest, mocht ik iets meer dan een maand later naar Salvador de Bahia in Brazilië om de finish van de solo-zeilrace van mijn oom Robert te zien. Het solo-zeilvirus blijkt een besmettelijk virus te zijn...

En op de rand van het nieuwe jaar hebben we veel sneeuw gehad, gaat het (streng) vriezen.

2010 Belooft een zeer interessant jaar te worden. En natuurlijk kom ik ook af en toe langs met een blog.



Laat wat je niet doen kan en doe wat je niet laten kan.

Een zeer goed 2010 toegewenst!


Ward